வாழ்க்கைப்பயணிகள்!

 

நெருங்கிய உறவினர் கல்யாணத்துக்குப் போகவேண்டும் என்றால் நமக்கு ஒரு பிரச்சினையுமில்லை. கல்யாணமென்றாலும் சரி வேறு எந்த நிகழ்ச்சியாக இருந்தாலும் சரி, இஸ்திரி போட்ட ஒரு செட் பேண்டும், சட்டையும் இருந்தால் போதும் கிளம்பிவிடலாம். ஆனால் பெண்களின் கதை அப்படி அல்ல. கல்யாணத்தில் மணப்பெண் என்ன பட்டுப்புடவை, என்ன நகை போட்டிருக்கிறார் என்று கவனிப்பதை விட நாத்தனார் என்ன பட்டுச்சேலை கட்டியிருக்கிறாள், வேறு சொந்தக்காரப் பெண்கள் என்ன புதிய வகை பட்டுக்கட்டியிருக்கிறார்கள் என்பதில் ஆரம்பித்து கழுத்தில் போட்டிருக்கும் செயின், ஆரங்களின் வகை,புதுவகை நெக்லஸ், வைரக்கல் வைத்ததா? எங்கு வாங்கியது? எத்தனை பவுன் என்றெல்லாம் விசாரிப்புகள்தான் வேலையாக இருக்கும். இதில் முடிந்த அளவு நகைகளை அள்ளிப்போட்டுக்கொண்டு அலங்காரத் தேர்களாக பவனி வருவதும், யாராவது “இது நல்லாயிருக்கே! எங்கே வாங்கினீர்கள்?”என்று கேட்டவுடன் நகை,சேலைப் புராணங்களை அள்ளிவிட்டு “ஒரு நட்சத்திரப் பெருமையுடன் அலைவதும் நடுவயது மகளிரின் வாடிக்கை.

இதில் நமக்கென்ன வந்த்து என்கிறீர்களா? எங்கேயோ இடி இடிக்க எங்கெயோ மழை பெய்த மாதிரி

“என்னங்க உங்க பெரியம்மா பொண்ணு போட்டிருந்தாங்களே ஒரு ஆரம் அது ரொம்ப நல்லாயிருந்ததுங்க! மதுரையில்தான் அந்த டிசைன் இருக்காம்! அடுத்த வாரம் போகும் போது வாங்கலாம்னு பார்க்கிறேன், என்ன சொல்றீங்க!!” என்று மெதுவாகப் பேச்சு ஆரம்பிக்கும். அது சரி என்று சொன்னால் நம் ஜி.பி.எஃப் லோனாகவோ அல்லது வேறுவகையிலோ நம் பணத்துக்கு ஆப்பாக முடியும். பணம் கையிலிருந்தாலோ கேட்கவே வேண்டாம், “தங்கம் விலை கூடிக்கிட்டே போகுதுங்க! பணத்தை வீணாகக் கையில் வைத்திருக்க வேண்டாம். நான் என்ன எனக்கா நகை கேட்கிறேன். இப்ப இருந்தே நகை சேர்த்தால்தானே பொண்ணுக்கு கல்யாணத்துக்கு ஆகும்! நீங்க வேற செலவுக்குப் பணம் வேண்டுமென்றாலும் இதை அடகு வச்சு வாங்கிக்கலாம், வட்டி ரொம்பக் குறைவுதான்! ( இதைக் கேட்கும் உங்களுக்கே சொல்வது நியாயம் போலத்தெரியுமே!!) என்று நமக்கு சமாதானம் வேறு! இப்படிப்பட்ட அனுபவங்கள் கல்யாணமான பதிவர்கள் அனைவருக்கும் இருக்கும் என நினைக்கிறேன்.

சரி! சொல்ல வந்ததை விட்டுவிட்டேன்! கல்யாணத்துக்குப் போவதற்கு முன் நம்மிடம் உள்ள நகைகளையே புதிது போல் மெருகு போட்டு, அணிந்து செல்வதும் நடக்கும்.

இது வழக்கமாக என் வீட்டில் நடப்பதுதான். அப்படி நான் செல்லும்போது பழக்கமானவன்தான் ஜெய்லானி! ஜெய்லானிதான் பெயர் என்றாலும் நகைக்கடை பஜாரில் லைலா என்றுதான் கூப்பிடுவார்கள்!

ஜெய்லானி ஒல்லியாக சற்றே சிவப்பாக கூரிய மூக்குடன் இருந்தான். அவனுடைய முகம் எப்போதும் சிரிப்புக்குத் தயாரான நிலையில் இருப்பது போல் இருக்கும். அவன் என்னிடம் வந்தது ஒரு சான்றிதழுக்காக. அதுவும் அவனுடைய அண்ணனுடைய சாவுக்கான இறப்புச்சான்றிதழ்!

பொதுவாகத் தங்கநகை மெருகு போடுபவர்கள் சயனைடு உபயோகிப்பது வழக்கம். சயனைடு என்பது மிகக் கொடிய விசம். இதை எப்படி நகைத் தொழிலாளிகள் வாங்குகிறார்கள் என்று தெரியவில்லை.

இந்த சயனைடைத்தான் அவனுடைய அண்ணன் சாப்பிட்டு விட்டு இறந்து போனார். இறந்து போனவருடைய உடலைப் போஸ்ட்மார்ட்டம் செய்து சயனைடு சாப்பிட்டதை உறுதி செய்து சான்றிதழ் வழங்கியுள்ளனர். ஏதோ ஒரு இன்சூரன்ஸில் அவர் போட்ட பணம் இருந்தது. அது அவர் இறப்பதற்கு ஒரு மாதம் முன்பாகத்தான் கட்டும் தேதி முடிந்திருந்தது. அதனால் அவர் அந்தக் கட்டும்தேதிக்கு முன்பாக இறந்ததுபோல் ஒரு சான்றிதழ் அரசு மருத்துவரிடம் வாங்கினால் பணத்தை எடுத்துவிடலாம் என்று யாரோ ஒரு வில்லங்கமான ஏஜண்ட் சொன்னதுமட்டுமல்லாமல் ”இன்னாரிடம் போ” என்று என் பெயரை வேறு சொல்லியனுப்பிவிட்டான். உள்ள வில்லங்கங்கள் போதாதென்று இது வேறு வில்லங்கமா? என்று அவர்களிடம் மறுத்துச் சொல்லி அனுப்பிவைப்பதற்குள் போதும் போதுமென்று ஆகிவிட்டது.

சரி சான்றிதழ்தான் கொடுக்க முடியவில்லை என்று அவனிடம் நகை மெருகு போட அடிக்கடி கொடுப்பது வழக்கம். பேசுவது சுவையாகப் பேசுவான். போகும்போதெல்லாம் நிறைய நகைகளை வைத்து மெருகு போட்டுக் கொண்டிருப்பான். ஏன் உன் அண்ணன் தற்கொலை செய்துகொண்டான் என்றால் பதில் சொல்லாமல் சிரித்து மழுப்பிவிடுவான்.

கொஞ்ச நாள் நான் அவன் கடைக்குச் செல்லவில்லை. ஒரு வாரம் முன்பு காலையில் அரசு மருத்துவமனையில் இருந்தபோது சார்! போஸ்ட்மார்ட்டம் ஒன்று உள்ளது. எல்லோரும் அவரவர் முறையை முடித்துவிட்டார்கள். இது உங்கள் முறை என்றார் உதவியாளர். ”என்ன கேஸ்?” என்றேன். சயனைடு பாய்ஸன் சார் என்றார். நான் என்னை அறியாமலேயே ஜெய்லானியா? என்றேன். உதவியாளர் முகத்தில் ஆச்சரியம் !!

(தொடரும்).