வாழ்க்கைப்பயணிகள்-2

        

             என்னுடைய ஹவுஸ்சர்ஜன் பணிக்காலம் அது. கடைசிவருடப் படிப்பு முடிந்தவுடன் ஒரு வருடம் மருத்துவக் கல்லூரி மருத்துவமனையிலேயே பல்வேறு சிகிச்சைப்பிரிவுகளிலும் பணிபுரிய வேண்டும்.

           பொதுவாக வார்டு வேலைகளில்   நோயாளிகளுக்குத் தேவையான மருந்துகளை  தினமும் கணக்கு எழுதி வாங்க்குவது முதல் வேலை. அது தொல்லையான வேலை.     பெரும்பாலும் பெண் மருந்துவர்களை அந்த வேலைக்கு விட்டுவிடுவோம். அதேபோல் நோயாளிகளுக்கு ஊசி போடும் வேலையையும் பெரும்பான்மை ஆண்கள் பெண் ஹவுஸ் சர்ஜன்களின்  தலையில் கட்டி விடுவார்கள்.

     அதே நேரம்  காயங்களுக்கு மருந்து கட்டுவது, தையல் போடுவது போன்ற வேலைகள் ஆண் மருத்துவர்களின் தலையில் விழும். 

     இப்படிப் பணியில் இருந்தபோது  என் நண்பர் ஒருவரின் அக்காவை தீக்காயப் பகுதியில் சேர்த்திருந்தனர். அவர் தன் கணவருடன் ஏற்பட்ட பிணக்கில் தன் உடலில் மண்ணெண்ணை  ஊற்றி தீக்காயங்க்களுடன் படுக்கையில் இருந்தார்.

           நண்பர் என்னிடம் நீங்கள்தான் அக்காவுக்கு சிகிச்சை செய்து அவர் உயிரைக் காப்பாற்ற வேண்டும் என்று கேட்டுக்கொண்டதால் நான் என் நண்பர்களிடம் பேசி அந்த வார்டை நான் பார்த்துக் கொள்வதாகக் கூறி என் பணியை அந்த வார்டுக்கு மாற்றிக்கொண்டேன்.

            நண்பணின் அக்கா  உட்கார்ந்த நிலையில் அவருடைய கால்களிலிருந்து தொடைவரை மண்ணெண்ணையை ஊற்றிப் பற்றவைத்துக் கொண்டு விட்டார். இதனால் அவருடைய கால்கள் பாதத்திலிருந்து தொடைவரை வெந்திருந்தது, தோல் சிறிது ஆழமாக வெந்திருந்தது.

             நானும் நண்பனின் அக்கா என்பதால் தினமும் தொடைவரை வெந்து இரத்த ஓட்டமில்லாத தோல் பாகங்களை வெட்டி மருந்திட்டு வந்தேன். தோல் பகுதியில் இரத்தம் வரும்வரை வெட்ட வேண்டும். இதற்கு நல்ல கத்தரிக்கோல் தேவை. ஸ்கால்பெல் எனப்படும் பிளேடு மற்றும் தசை வெட்டும் கத்திரிக்கோல் இரண்டும் அவசியம்.

             பெரும்பாலும் வார்டுகளில் நல்ல கத்திரிக்கோல் இருக்காது. அறுவை அரங்கில்தான் அறுவை சிகிச்சைக்கு உபயோகிக்கும் நல்ல கத்திரிகள் இருக்கும். அங்கு சென்று கணக்கில் கையெழுத்திட்டு நல்ல கத்தரிக்கோல் ஒன்றை வாங்க்கிக் கொண்டேன்.

            அப்போதுதான் படிப்பு முடிந்திருந்ததாலும் இளம் வயதின் ஆர்வம் காரணத்தினாலும் நண்பனின் அக்கா என்பதனாலும் மிக ஆர்வத்துடன் அவருக்கு சிகிச்சை செய்ய ஆரம்பித்தேன். தினமும் அந்தப்பெண்ணுக்கு புண்ணை சுத்தம் செய்ய ஒருமணி நேரமாவது ஆகும்.

             எனக்குத் தெரிந்து உலகில் மிக மோசமான வாடை என்ன என்று கேட்டால்  மனித உடல் அழுகும் நாற்றம்தான் என்பேன். இதனை தீக்காய வார்டிலும். போஸ்ட்மார்ட்டம் பிரிவிலும் காணலாம்.இதனாலேயே தீக்காய வார்டை பெரும்பாலும் மருத்துவமனையின் ஏதாவதொரு மூலையில் வைத்திருப்பர். தீக்காய வார்டில் வித விதமான சதவீதங்களில் உடல் வெந்து போன நோயாளிகள் இருப்பார்கள்.

            அவர்களில் பலருடைய நிலை மோசமாக இருக்கும். உடல் முழுவதும் வெந்து போனவர்கள் கத்திக் கொண்டே இருப்பார்கள். இளம் பெண்கள், கண நேரத்தில் முடிவெடுத்து மண்ணெண்ணை ஊற்றிப் பற்றவைத்துக்கொண்டவர்கள் “என்னைக் காப்பாற்றுங்க! காப்பாற்றுங்க” என்று கத்தும் ஓசையும் அடிக்கடி கேட்கும்.

             இவற்றையெல்லாம் சகித்துக் கொண்டு அந்த நோயாளிகளுடன் ஆறுதலாகப் பேசி சிகிச்சையளிப்பதற்கு மிகவும் மனத்திடம் வேண்டும். இவர்களில் பலருடைய படுக்கைகள் அடிக்கடி காலியாகிவிடும். ஆம் பலரும் இறந்து போவதும், அந்தப்படுக்கைக்குப் புது நோயாளிகள் வருவதும் சகஜம். உயிர் தப்பிப்பிழைப்பவர்கள் குறைவுதான்.

              இப்படி அடிக்கடி நோயாளிகள் இறப்பது கண்டு நண்பரின் வீட்டிலுள்ளோர் மிகுந்த மனக் கலக்கம் அடைந்தனர். நானும் விடாமல் சிகிச்சை செய்து கொண்டிருந்தேன். மருந்துகள் போதாமல் பல வார்டுகளில் மிச்சமாகும் மருந்துகளைக் கொண்டு வந்தும் சிகிச்சை அளித்ததில் அந்தப் பெண்ணின் உடல் நிலை நன்கு தேறி வந்தது. எனக்கும் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது.

               இப்படியிருக்கையில் ஒரு நாள் காலை அந்த நண்பர் என் விடுதி அறைக்கு வந்தார். அக்கா ஒன்றும் பேசவில்லை. எங்களுக்கு பயமாக உள்ளது என்றார். நானோ இரண்டு நாள் விடுப்பு எடுத்திருந்தேன். வேறு ஒருவர் அந்த வார்டைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். சரி வாருங்கள் என்று போய்ப் பார்த்தேன். அந்தப் பெண் சுய நினைவில்லாமல் கோமாவில் இருந்தார். நான் ஷாக் நிலைக்கான சிகிச்சையைச் செய்ய ஆரம்பித்தேன். சுமார் 4 மணி நேரம் கழித்து அவருக்கு சுய நினைவு வந்தது. சிகிச்சையைத் தொடர்ந்து விடாமல் செய்து கொண்டிருந்தேன். மறுபடியும் 6 மணி நேரத்தில் சுய நினைவு போய்விட்டது.

              மறுபடியும் போட மருந்துகள் இல்லை. பல தெரிந்த மருத்துவர்களிடம் சிகிச்சை முறைகளை விசாரித்து, மருந்துகளை வாங்கி வரச்செய்தேன். அதையும் போட்டோம்.  இந்த சிகிச்சையிலேயே அன்றிரவும் கழிந்தது. மறு நாள் காலையும் அவர் நிலையில் முன்னேற்றமில்லை. நாடித்துடிப்பும், இரத்த அழுத்தமும் குறைந்துகொண்டே இருந்தது. அதற்கு மருந்துகளைப் போட்டுப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன். மதியம் கழிந்து மாலை 6 மணிபோல் சிகிச்சைகள் பலனின்றி அந்தப் பெண் இறந்து விட்டார். என்னுடைய முயற்சிகள் அனைத்தும் அந்தப் பெண்ணைக் காப்பாற்ற முடியாமல் தோற்றுப் போயின.

. மரணத்துடன் போராடுவதுதான் மருத்துவனின் வாழ்க்கையும் தொழிலும். தீக்குளிப்பவர்களும், தற்கொலை முயல்வோரும் மரணத்தை விரும்பி நாடியவர்கள்.

என்  ஹவுஸ்சர்ஜன் வாழ்க்கையில் அவ்வளவு சிரமப்பட்டு வேறு எந்த நோயாளிக்கும் சிகிச்சை செய்ததில்லை

ஆம்! முதல் நாள் காலையில் தஞ்சை மருத்துவக் கல்லூரியின் தீக்காயப் பிரிவுக்குள் அந்தப் பெண் கோமாவில் இருந்தபோது நுழைந்த நான் மறு நாள் மாலைதான் வெளியில் வந்தேன், அதுவரை வெறும் தண்ணீர் மட்டுமே குடித்திருந்தேன். வேறு எந்த உணவும், நான் சாப்பிடவில்லை.